Strona autorska Jerzego Hajdugi. Nowe wiersze i blog autorski.
Z poezji Hajdugi wyłania się jakiś system pozajęzykowy, który sam język traktuje nie prymarnie, ale jako pretekst, od którego jak najszybciej należy uciec – pisze Jacek Sojan w recenzji zbioru wierszy „jeszcze”.
Czytaj dalej „Pejzaż semiotyczny w poezji Jerzego Hajdugi na podstawie zbioru wierszy pt. „jeszcze””
Lubię samotne spacery, swoje powroty od chorych ze szpitala na plebanię. Codziennie wracam przez cmentarz, czasami pojawi się wiewiórka. Dzisiaj najwyraźniej była w moim nastroju, spojrzała i też uciekła do siebie. Uśmiechnąłem się, a nawet przystanąłem.
Mój wiersz z przesłaniem nawiązującym do znanej sceny z „Wesela” Stanisława Wyspiańskiego. I próby interpretacji. Poczułem się niczym na próbach w drezdeneckim Teatrze Kotłownia, tym razem w internecie.
wyskoczył z suki
pamiętam
tak dyszał
chciał coś
powiedzieć
objął
przytulił
taką
zostawił
na ulicy
[Jerzy Hajduga, Ze stanu wojennego]
Kapelani szpitalni. Co o nich wiemy? Czy postrzegamy ich jedynie przez stereotypy – niezdartych duchownych od pocieszania, wyprawiających w ostatnią drogę duszę, której nie udało się żadnym cudem zatrzymać dłużej w ciele? Jeśli tak, to tym bardziej powinniśmy pozwolić jednemu z nich – ks. Jerzemu Hajdudze – zabrać siebie do świata jego „poezji szpitalnej” zamkniętej w tomie pt. „Odpocząć od cudu” (Warszawa 2015). O książce pisze Agnieszka Sroczyńska.